Tá Batman íocónach Alan Moore agus Brian Bolland: The Killing Joke i measc na greannán is mó tionchair riamh ... ach an bhfuil scéal Joker chomh maith sin i ndáiríre?
Tá réimse na greannán, cosúil le haon fhoirm ealaíne, tiomáinte agus múnlaithe ag na scéalta suntasacha a d’eascair as, ach ó am go ham, b’fhearr na scéalta seo a athluacháil de réir a bhfiúntais. Ó eisíodh é i 1988, Alan Moore agus Brian Bolland’s Batman: An Marú Joke Bhí sé ar cheann de na scéalta is mó tionchair ní amháin ar mhiotais fhada Batman agus The Joker, ach ar scéalta crógach i gcoitinne freisin. Glactar leis mar athchruthú iontach brúidiúil ar an mbeirt, níl portráid Moore de bhunús Joker mar dhrámadóir teipe tiomáinte gealtach faoi dhrochlá amháin tar éis éirí níos ábhartha don charachtar de réir mar a chuaigh an t-am ar aghaidh, ag dul i bhfeidhm ar bheagnach gach léiriú den charachtar ar an teilifís. agus pictiúrlann ó Batman’s Jack Nicholson, The Dark Knight’s Heath Ledger agus le déanaí Joker Joaquin Phoenix. Ach tá Batman: An Marú Joke aon mhaith i ndáiríre?
Lean ar aghaidh ag scrollaigh chun léamh a choinneáil Cliceáil an cnaipe thíos chun an t-alt seo a thosú go tapa.
Ní gá go léiríonn an tionchar cáilíocht. Cinnte, tá Bolland agus Moore ar cheann de na cruthaitheoirí is mó a mholtar sa tionscal, agus bheadh sé deacair aon saothar a rinne an duo, go háirithe Bolland sa leabhar áirithe seo, a fháil ar ais. Cad atá níos mó, An Marú Joke D'éirigh go han-mhaith leis ar feadh na mblianta, bhuaigh sé Gradam Eisner nuair a eisíodh é, agus tá an-tóir air i ngach oiriúnú scannáin as a chéile, ach deighilteach.
Is fearr a dhéantar cur síos ar an scéal mar mhacasamhlú réalaíoch ar an snáth clasaiceach Batman ón Ré Órga agus baineann sé le scéim fiendish ag Prionsa na Coireachta Clown ina ndéanann sé Barbara Gordon, Batgirl, a pairilis agus a pairilis d’fhonn a hathair, an Coimisinéir Jim Gordon a thiomáint. ar buile le brón. Fite fuaite sa scéal casta seo tá scéal Joe Kerr amháin agus na himeachtaí saoil a bhí ag éirí níos tragóideach agus báúil leis a d’fhág gur tháinig sé chun bheith ina The Joker (b’fhéidir, fírinneacht seo fágtar doiléir d’aon ghnó ). Rinne lucht leanúna agus criticeoirí ceiliúradh a dhéanamh ó shin ar an soiléireacht iomlán a ndéanann Moore agus Bolland nádúr déchotómach Batman agus a áirse-nemesis a dhriogadh, agus cé chomh dlúth agus a léiríonn siad a chéile, ar mhaithe nó níos measa.
Ach is minic nár fhreagair na cruthaitheoirí chomh gléineach faoina mothúcháin féin i leith na hoibre in agallaimh. Tá ráite ag Moore féin go bhfuair sé go raibh an táirge deiridh lag toisc go raibh sé an-dána i gcomparáid lena shaothar comhaimseartha Lucht faire in agallamh le Salon.com .
Níl aon fhadhb agam le radhairc ghránna chomh fada agus a bhíonn siad chun críche. Tá roinnt radharcanna gránna i Lucht faire , ach Lucht faire Is machnamh cliste é ar nádúr na cumhachta agus mar sin tá sé ag caint i ndáiríre faoi rud atá ábhartha don domhan ina mairimid uile. De bharr an méid i An Marú Joke , scéal faoi Batman agus an Joker atá agat, agus cé gur tharraing sé cosúlachtaí suimiúla idir an dá charachtar ficseanúla seo, ag deireadh an lae sin uile iad, carachtair fhicseanacha. Ní carachtair fhicseanacha iad fiú a bhfuil aon bhaint acu le duine ar bith ar dóigh duit bualadh leis i ndáiríre.
is londain has fallen a sequel to olympus has fallen
Agus a luaithe a bhíonn an cáineadh seo fréamhaithe, bíonn sé deacair í a dhíbirt ó na gnéithe is fearr den scéal, dar le go leor.
An Fadhb leis an Réalachas
Is í an phríomhcheist, seachas cur chuige ard Moore Moore, an t-aon uair amháin ina ghairm bheatha, a dhéanann neamhshuim air go healaíonta anseo, ná hipear-réalachas Brian Bolland i ndomhan iontach Batman. Nuair a cheap Bill Finger agus Bob Kane é sna 1940idí, fantaisíocht laoch bleachtaireachta ildaite, más rud beag suaiteach é, faoi fhear a ghléasadh mar ialtóg agus a ruaigeadh coirpigh a bhí chomh dathúil céanna. Tá dorchadas ann, is fir mheabhair iad seo a dhéanann innealtóireacht ar cheapacha coiriúla casta agus ar rianta báis, ach is beag réalachas atá ann toisc gur sraith eachtraíochta do leanaí atá i gceist. Cuireann réalachas mionsonraithe Bolland, cé go bhfuil sé suimiúil, deireadh leis an scagaire rosy-scáthaithe de spraoi neamhchiontach an lae inné agus ina ionad sin léirítear Gotham agus a áitritheoirí cultacha mar arrachtaigh atá soiléir agus obsessed, mar a bheidís dá mba é seo an saol réadúil.
Agus déanann sé seo dochar don scéal iomlán i ndáiríre. B’fhéidir go bhfuil an chuma air go bhfuil sé frith-iomasach, ealaín Bolland i An Marú Joke b’fhéidir go bhfuil sé ar cheann de na greannáin is fearr riamh, agus tá leagan amach an phainéil retro, atá dírithe go docht air, ina hómós álainn do na scéalta a bhfuil sé ag leanúint orthu chomh maith le tráchtaireacht oiriúnach ar nádúr gan athrú an ábhair crógach atá an péire ag déanamh athstruchtúraithe. Ach tá caveat ann: i bhfianaise ábhar gruama, contrártha go minic an scéil seo, tá cáilíocht mhaolaithe ann a thosaíonn ag dul isteach sa fable morálta atá á phlé. Tá sé ar fad mar gheall ar an réalachas: ní féidir leat an scéal a chríochnú agus a chreidiúint go bhfuil Batman i gceist le bheith ina thí ar iompar eiticiúil, toisc go bhfuil sé beagnach mar an gcéanna lena namhaid.
Mar shampla, tar éis fuadach an Choimisinéara Gordon, taispeántar Batman ag déanamh gníomhartha foréigneacha i gcoinne Gotham’s underbelly i sraith ceistiúcháin gan toradh. Cé chomh difriúil atá sé ag briseadh cúpla arm ‘thugs’ ón gcéasadh a dhéanann Joker ar Gordon? Mar an gcéanna, deirtear go bhfuil cruálacht neamh-inathraithe Joker maidir le hionsaí a dhéanamh ar Batgirl agus céasadh síceolaíoch a chur ar Gordon bunaithe ar a smaoineamh gur féidir leis a chruthú nach bhfuil daoine chomh difriúil leis; níl de dhíth orthu ach drochlá amháin chun iad a chasadh chomh craiceáilte (trína dtugann sé le tuiscint an t-olc) agus atá sé. Mar sin féin, teipeann ar an dícheangal idir uafás follasach an léitheora ag brón Joker, agus an bunús báúil a thug sé sna seichimh flashback iad féin, an scéal atá faoi scrúdú nuair a chuirtear é i bhfíodóireacht níos réadúla Bolland agus Moore.
Ansin déantar an easpa comhbhróin deiridh seo a mhothaíonn an léitheoir do Joker a chur i gcomparáid go díreach le Batman, a tharraingíonn Bolland mar dhuine diabhalta aireach a chaitheann gach nóiméad dúiseachta ag spochadh as gníomhaíochtaí coiriúla a ghailearaí bradacha. Ag cur iontais ar léitheoirí: an bhfuil dearbhú Batman sa scéal gur mian leis Joker a athshlánú agus deireadh tragóideach a sheachaint a dhóthain de mheon morálta chun a fhírinniú a bheith ann, agus é a dheighilt óna naimhdeas? An bhfuil ciall leis fiú? Is cuma cé chomh báúil agus a d’fhéadfadh duine teacht ar thionscnamh Joe Kerr, ní mheasfaí go mbeadh duine mar Joker infhuascailte. Mar sin tá impleacht ag baint le féin-ghéarú a thugann Batman dá chód nach dteipeann air a bheith réasúnach nó réasúnach, is cuma cé chomh hidéalach is a d’fhéadfadh an léitheoir a fháil.
Mar gheall ar an easpa comhbhróin seo don dá charachtar tá an scéal níos laige nuair a chuirtear suas é i gcoinne na ngeall agus na quandaries eiticiúla atá á bplé. Nuair a dhéantar é a chomhcheangal leis na cleachtaí brónacha corraitheacha Joker ar Barbara agus Jim Gordon, fágtar ar an léitheoir a fhiafraí an bhféadfadh an smaoineamh seo go bhfuil Batman freagrach as obsession Joker de bhua a chrusade costasach féin a bheith gar d’fhírinne an ábhair. Más ea, ansin an rud is cosúil a thugann Moore le tuiscint ná gur smaoineamh díobhálach é Batman féin, mar a dhéanfadh an chuid is mó de na sár-chreacha.
Agus cé gurb é seo an pointe a d’fhéadfadh a bheith aige, tá sé ag plé le domhan ina dtéann fir ghrinn faoi chulaith maniacal ag athchóiriú agus ag péinteáil carnabhail tréigthe go cúramach d’fhonn catha amharclainne a sholáthar dá scéimeanna fiendish. Níl sé i gceist a bheith chomh fíor sin, agus ar go leor bealaí, ní féidir é a bheith. Is cinnte go bhfuil scéalta maithe fealsúnachta crógach le hinsint, ach tá teorainneacha laistigh de bhonneagar an domhain ‘Batman’ féin a dhéanann iarrachtaí é a léiriú mar rud níos réadúla, cosúil le An Marú Joke dhéanann, droch-smaoineamh. Ní gá don léitheoir Barbara a fheiceáil gortaithe agus disrobed, nó Jim a threorú ar iall ag dwarf cumhdaithe leathair chun a thuiscint nach bhfuil an fulaingt agus an náiriú greannmhar, agus tógann sé neart agus fortacht chun na cruálacht éagórach a d’fhéadfadh teacht. ag lámha na n-easumhal, nó fiú cinniúint randamach. Toisc nach bhfuil go leor inathraitheachta sna carachtair chun údar a thabhairt le turraing agus uafás contrártha a úsáid sa cheacht sin, níl siad fíor go leor .
B’fhéidir gurb é scéal cosúil le Batman a oibríonn beagán níos fearr ná ‘Mad Love,’ Bruce Timm a dhíríonn ar bhunús Harley Quinn mar shíceolaí Joker agus a dhíspreagann a gcaidreamh mar tromluí maslach di. Tá dhá neart ag an scéal seo An Marú Joke ainneoin a gcosúlachtaí. Rud amháin, ní léirítear Harley mar dhuine réalaíoch, tá a tréithriú ró-chartúineach, mar sin ní gá go mbeadh ár gcomhbhrón chomh lárnach agus a d’fhéadfadh sé a bheith i leith portráid níos bunúsaí, cé go bhfuil sí báúil. Ar an dara dul síos, níl sí i gcomparáid leis an laoch, mar sin ní díchoiriú é an scéal féin ar an gcaoi a léiríonn olc agus maith: scéal daonna é faoi bhean an-trua.
I ndeireadh na dála, is é stádas íocónach Batman agus Joker an rud a choinníonn cáilíocht An Marú Joke ó scrúdú a dhéanamh. Más rud ar bith é, níl ann ach scéal rabhaidh faoin gcaoi a bhféadfadh duine samhlaíoch síceach dul i bhforéigean. … Is dóigh liom dá mbeadh rud ar bith á rá i ndáiríre in ‘The Killing Joke,’ is dócha go raibh cúis ag gach duine le bheith san áit a bhfuil siad, fiú an duine is suaraí ionainn, Dúirt Moore uair amháin. Agus is teachtaireacht spéisiúil í. Ach ní scéal maith é sin.
cad a tharla do na dwarves sa hobbit
Foinse: Salon.com